De dood van een huisdier is altijd een moment van extreem verdriet. Hennen zijn geen uitzondering op de regel en hun korte levensverwachting maakt dit dodelijke ongeval alleen maar meer aanwezig. De dood van een kip is een heel moeilijke tijd waar je waarschijnlijk niet aan dacht toen je je eerste stoofschotels mee naar huis nam. Op een dag zullen ze weg zijn. Niemand praat er graag over, maar het is iets waar je niet omheen kunt. Als je kippen hebt, ben je er ongetwijfeld aan gehecht geraakt en zul je vroeg of laat met hun dood te maken krijgen.
Leven met kippen
Je kunt om verschillende redenen kippen in de achtertuin adopteren. Het is vaak een daad die wordt gemotiveerd door eieren, zelfvoorziening of door de wens om verantwoordelijk te zijn en dichter bij de natuur te zijn. Dan, wat de primaire motivatie ook is, we geven ze namen, we ontdekken dat deze hoenderachtigen sociaal, aanhankelijk en vindingrijk zijn en dat elk van hen zijn eigen persoonlijkheid heeft.
De kippen nemen dan een belangrijke rol in ons leven in. Elke ochtend weten we dat we naar het kippenhok moeten om de kippen uit te laten. We koesteren ze, brengen tijd met ze door en hebben een hechte band.
Ze beginnen zelfs een gespreksonderwerp te worden, je vrienden vragen je hoe het met ze gaat en je kunt zelfs vrienden via hen maken, door je passie te delen.
Als er een onderwerp over kippen opduikt op sociale netwerken, laten we het je zeker weten. Als een vriend van je overweegt kippen te adopteren, praten ze eerst met jou, omdat jij als geen ander weet hoe bevredigend het kan zijn om voor een ander levend wezen te zorgen. Als je kinderen hebt, groeien ze op in contact met je kippen, kortom, ze worden volwaardige leden van het gezin. Je kippen hebben je nodig, en je hebt ze nodig.
Reageren op de dood van een kip
Sommigen zullen je verdriet misschien niet begrijpen, je vertellen dat het "slechts" een kip was. Maar het is oké om verdrietig te zijn. Je verdriet maakt deel uit van rouw. Voor jou was het niet "zomaar" een duivin, je kende haar, ze had een naam en was uniek in vergelijking met alle andere duivinnen op de planeet. Ze kende je, accepteerde je, vertrouwde je en hield op haar eigen manier van je.
Voel je niet schuldig, ook als u zich verantwoordelijk voelt. Zeg tegen jezelf dat dit helaas de cyclus van het leven is, dat hoe moeilijk of hoe hard je het ook had gehad, ze op een dag deze wereld zou hebben verlaten.
Probeer, ook al is het moeilijk, om doe een stap terug. Onthoud dat uw kip, hoe lang ook, leefde het beste leven dat een kip kan leven. Elke dag pikte ze, krabde ze op de grond, baadde ze in het stof, had ze contact met jou en andere kippen en legde ze zoveel als ze maar wilde. Uw kip heeft haar leven ten volle kunnen leven en was zeker gelukkiger aan uw zijde dan ze anders had kunnen zijn.
Hoe gaan kippen om met de dood van een lid van het kippenhok?
Zoals veel dieren heeft een kip, wanneer het einde nadert, de neiging om… zoek een rustige plek uit de buurt van andere kippen. Vaak bezoeken de andere bewoners van het kippenhok hem, alleen of in paren. Het is een droevig en gracieus moment, de kippen buigen hun hoofd zetten op ooghoogte van de stervende kip. Ze koeren zacht, maken langzame gebaren, alsof ze iets teruggeven hun laatste eerbetoon aan hun medemens.
Sommigen zitten dicht bij elkaar, anderen blijven terugkomen, alsof ze het moeilijk hebben om de betovering te accepteren, terwijl ze vlak voor haar op de grond krabben, alsof ze haar willen vertellen dat het leven nog niet voorbij is. Deze duivinnen kunnen het moeilijk hebben om de dood van de ander te accepteren. EEN rouwkip vermijdt interactie met de anderen en zit in een hoek met gezwollen veren.
In de dagen na de dood van de kip is het niet ongebruikelijk dat degenen die dicht bij haar staan rouwen om het verlies van hun vriend. Gekakel vanuit het kippenhok met het geluid dat ze zouden maken als ze tijdens een moment van vrijheid naar een vermist lid van het kippenhok zouden zoeken.
Het kan voorkomen dat een duivin die dicht bij de overledene stond plotseling om onbekende redenen overlijdt. Alsof ze haar levenslust verloren had.
Maar als ze eenmaal vrede hebben, gaan de meeste kippen weg en keren niet terug. De kip stierf alleen, zoals ze wilde. De anderen hebben hun bezigheden weer opgepakt: snuffelen, krabben, een stofbad nemen… Het leven gaat door.
Wat te doen als mijn kip dood is?
Misschien wilt u het in uw tuin begraven, maar zoek dit van tevoren uit, want het is niet in alle gemeenten toegestaan. Is de grond kleiachtig of is uw hen overleden aan een besmettelijke ziekte, dan is dat ook verboden. Als begraven is toegestaan, moet u er rekening mee houden dat het gat dieper moet zijn dan 50 cm (en uw hen mag minder dan 10 kg wegen).
Je kan ook begraaf je kip op een dierenbegraafplaats, ze krijgt een stèle op haar naam en je kunt haar komen bekijken.
Een andere oplossing is de crematorium, je kunt de as dan bewaren of uitstrooien op een plek die voor jou logisch is.
Het hanteren van het lichaam van uw kip kan uw kracht te boven gaan, in welk geval je kunt je dierenarts bellen, die voor alles zorgt. Hij brengt uw kip naar het crematorium of naar de bierhal.